Ondertussen zijn we reeds 2 weken terug thuis, maar toch willen we nog enkele indrukken meegeven van de laatste dagen.
Bij onze aankomst in Cradock krijgen we het te horen dat de echtgenoot van een zeer actief lid van de raad van bestuur van Lukhanyo pas weet dat hij longkanker heeft. Net voor ons vertrek uit Cradock vernemen we dat de man de nacht voordien overleden is. Ondertussen moet zijn echtgenote een maagoperatie ondergaan. Gisteren kregen we een mail waarin ook haar overlijden wordt meegedeeld.
Twee jonge zeventigers die zeer actief waren in de hulpverlening. Ze zullen erg gemist worden en de vraag is hoe sommige zaken zonder hen verder zullen gaan.

Zoals gewoonlijk wordt het de laatste week altijd ineens heel druk. Er kan niet meer uitgesteld worden, want volgende zaterdag zijn we terug weg voor een jaartje.
We hebben nog enkele interessante afspraken waarin we meer vernemen over de gangbare lonen en uitkeringen. Het minimumloon is nu R2.800 (+/-€200), maar men zou het willen optrekken naar R5.000 (+/-€350). Sommige mensen vinden dit onbegrijpelijk en niet realistisch (voor de privé), anderen geven aan dat dit normaal is als men weet dat straatwerkers die werken voor de overheid R10.000 (+/-€700) verdienen. Een groot probleem is dat de lonen in overheidsdiensten buiten verhouding zijn, en dat steekt mensen de ogen uit. Dat er geen geld meer overblijft voor werkingskosten, daar maakt men zich geen zorgen over.
Wie recht heeft op een uitkering , bv. een persoon met een handicap, of op een pensioen krijgt R1.400 (+/-€100). Daarvan leeft soms een ganse familie met kinderen, ouders en grootouders. we krijgen de boodschap dat dit haalbaar is, maar niet op welke manier. Het leven in ZA is goedkoper dan bij ons, maar toch ook niet zo goedkoop en de laatste tijd wordt alles duurder.

Ons laatste WE in Cradock verloopt vrij rustig. Op zaterdag gaan we naar de Cradock show, iets wat we zeker moeten gezien hebben volgens sommigen. Het blijkt een jaarbeurs te zijn, vooral voor boeren met veel landbouwmateriaal, keuring van dieren, paardendressuur en natuurlijk ook kermisattracties, eten en drinken en verkoopstandjes. Opnieuw een blanke aangelegenheid waar je enkel zwarten ziet als knechten van de boeren. Er zijn ook enkele zwarten met een verkoopstandje, maar dat zijn dan buitenlanders!
We moeten wel zeggen, de landbouwmachines zijn zeer indrukwekkend.
Het is ook het WE waarin de werknemers uitbetaald worden en dat betekent enorme drukte in het stadje en in de grootwarenhuizen, want nu er geld is moet iedereen zijn inkopen doen.

De tijd vliegt hier, straks beginnen we aan ons laatste week.
De voorbije week verliep vrij rustig, maar was toch gevuld.
Vooral bezig geweest met Lukhanyo en ook met regelingen voor dove kinderen.
In een overleg met de nieuwe begeleiding van Lukhanyo valt op dat die mensen meerdere goede ideeën hebben, maar toch een sterk afwachtende houding aannemen (vb. we kunnen niet veel doen, want we hebben geen materiaal en de te volgen procedure duurt zeer lang. Bij de vraag of er al besteld is krijg je dan een neen?).
De raad van bestuur verloopt vrij vlot, zoals altijd als wij er zijn. Er worden afspraken gemaakt o.a. om ervoor te zorgen dat de werknemers een officieel contract hebben. Hopelijk wordt dat in orde gebracht. De aanwezigheid van één nieuw lid in de RvB heeft wel een duidelijk positieve invloed.

De laatste dagen enkele opvallende zaken meegemaakt.
Eerst donderdagmorgen het bericht dat er ingebroken is in Lukhanyo. Merkwaardig is dat enkel de oude pc en de printer gestolen zijn, laptop, smartphone, tv zijn er nog. Eén van de cliënten wordt verdacht en onmiddellijk hardhandig aangepakt, bij ons onvoorstelbaar. Iedereen in Lukhanyo is een beetje ondersteboven en de activiteiten komen pas langzaam op gang.
Later horen we dat deze zaken gestolen worden om materiaal uit te halen dat gebruikt wordt voor drugs.
Op de middag maken we opnieuw iets mee. Er is een welgekomen onweer, want het heeft hier in ongeveer een jaar niet geregend. Een onweer is natuurlijk gekend, maar het feit dat er hagel bij was maakte het speciaal. Op één, twee, drie lag alles hier wit. Wie verwacht dat nu in Zuid Afrika!

Vandaag een drukke maar vruchtbare dag achter de rug. Eerst langs geweest op het gemeentehuis waar de secretaresse aangaf dat we de nieuwe burgemeester moeten ontmoeten. Zij zal een afspraak regelen, we zullen zien of het lukt.
Daarna naar Nomzamo en we waren blij verrast te zien hoe goed ze vandaag aan het werk waren. We konden inderdaad de positieve invloed van de kleine groepjes zien. In elk klasje was de begeleidster samen met een studente aan het werk en de kinderen leerden echt iets bij. Er was ook duidelijk interesse bij de begeleidsters, iets wat vorige jaren niet altijd bij iedereen het geval was.
We brachten ook een bezoekje aan de voorzitter van Lukhanyo. Hij deelde ons mee dat hij eraan denkt om eind dit jaar te stoppen. Volgens ons een wijze beslissing, want de man wordt echt oud en sukkelt met zijn gezondheid.
Deze namiddag samen met Mandisa (begeleidster Nomzamo) naar de grootmoeder van Kaylin, een doof meisje. We vinden een zeer verzorgde vrouw op haar werk. Toen deze hoorde dat er een kans bestaat dat Kaylin naar het Nuwe Hoop Senter zou kunnen was zij zeer enthousiast. Zij is echt overtuigd dat Kaylin de kans moet krijgen en grijpen om zich verder te ontwikkelen!

We hoorden het reeds op verschillende plaatsen en zowel van zwart als blank, het gaat niet goed in ZA , en het is niet anders in Cradock. Het was even schrikken toen we het stadje binnenkwamen: overal vuil op de straat en in de omgeving, de wegen zijn er duidelijk op achteruit gegaan en de eerste info was ook niet hoopgevend: een overheid die zichzelf zeer goed laat betalen en voor alles en nog wat staakt in een stadje dat geen geld meer heeft. Voeg daarbij een burgemeester die twee huizen voor zich laat inrichten en met een grote Mercedes rondrijdt op kosten van de stad. Hoe zal het verder evolueren, iedereen is bezorgd.

Dan eens luisteren hoe het in de centra gaat. In Nomzamo hebben ze het wat moeilijk omdat de directrice ontslag heeft genomen en er nog niemand in de plaats is. Er wordt uitgekeken naar iemand nieuw, maar eerst moet een goed profiel opgemaakt worden en dat is niet eenvoudig: iemand die goed leiding kan geven, die ook administratief sterk is en die men kan betalen! Men is ermee bezig en wij proberen een handje te helpen.  Het aantal kinderen is gedaald om financiële redenen, maar dat kan ook een positieve invloed hebben op de werking. In elk geval zijn er voor het ogenblik zeer gemotiveerde Vlaamse studenten aan het werk in het kader van hun eindstage.

Rond 22.30 u aangekomen in Kaapstad na een lange dag: om 05.00 u thuis vertrokken. Vlotte reis, maar bij ons kan het niet dat er niets fout loopt. Wij zijn wel aangekomen, maar onze valiezen zijn iets trager, ze staan nog in Schiphol en komen pas morgenavond. En nu vlug ons bed in. Groetjes

Het is terug bijna zover, volgende dinsdag vertrekken we, Geert en ik, opnieuw voor 4 weken naar Zuid-Afrika. We brengen eerst een bezoekje aan een school voor dove kinderen op ongeveer 130 km van Kaapstad. Over de reden van ons bezoek kom je later meer te weten.
Daarna vertrekken we voor 3 weken naar Cradock. Daar zullen we de twee projecten die ondersteund worden door de vzw bezoeken, een beetje meewerken, contact hebben met de 4 Vlaamse studenten die er nu 3 maanden stage lopen, één en ander i.v.m. de werking bespreken met de plaatselijke verantwoordelijken en de interesse van jonge mensen in Cradock proberen wekken voor personen met een handicap en hun noden. Tot later.